Virgilio - 1° Bucolica per Lettura Metrica

Materie:	Appunti
Categoria:	Letteratura Latina
Download:	976
Data:	22.11.2005
Numero di pagine:	3
Formato di file:	.doc (Microsoft Word)

MELIBEO: Tìtyre, tù patulaè | recubàns sub tègmine fàgi
sìlvestrèm | tenuì Musàm | meditàris avèna;
nòs patriaè finìs | et dùlcia lìnquimus àrva.
Nòs patriàm fugimùs; | tu, Tìtyre, lèntus in ùmbra
fòrmosàm | resonàre docès | Amarýllida sìlvas.

TITIRO: Ò Meliboèe, deùs | nobìs haec òtia fècit.
nàmque erit ìlle mihì | sempèr deus, | ìllîus àram
saèpe tenèr nostrìs | ab ovìlibus ìmbuet àgnus.
Ìlle meàs | erràre bovès, | ut cèrnis, et ìpsum
lùdere quaè vellèm | calamò permìsit agrèsti.

MELIBEO: Nòn equidem ìnvideò, | miròr magis: | ùndique tòtis
ùsque adeò | turbàtur agrìs. | En ìpse capèllas
pròtinus aèger ago; hànc | etiàm vix, Tìtyre, dùco.
Hìc intèr densàs | corylòs modo nàmque gemèllos,
spèm gregis, à! | silice ìn nudà | conìxa relìquit.
Saèpe malum hòc nobìs, | si mèns non laèva fuìsset,
dè caelò tactàs | meminì praedìcere quèrcus.
Sèd tamen ìste deùs | qui sìt, da, Tìtyre, nòbis.

TITIRO: Ùrbem quàm dicùnt | Romàm, Meliboèe, putàvi
stùltus ego hùic nostraè | similèm, quo saèpe solèmus
pàstorès oviùm | teneròs depèllere fètus.
Sìc canibùs catulòs | similìs, sic màtribus haèdos
nòram, sìc parvìs | compònere màgna solèbam.
Vèrum haec tàntum aliàs | intèr caput èxtulit ùrbes
quàntum lènta solènt | intèr vibùrna cuprèssi.

MELIBEO: Èt quae tànta fuìt | Romàm tibi càusa vidèndi?

TITIRO: Lìbertàs, | quae sèra tamèn | respèxit inèrtem,
càndidiòr postquàm | tondènti bàrba cadèbat,
rèspexìt | tamen èt longò | post tèmpore vènit,
pòstquam nòs | Amarýllis habèt, | Galatèa relìquit.
nàmque fatèbor enìm | dum mè Galatèa tenèbat,
nèc spes lìbertàtis eràt | nec cùra pecùli.
quàmvis mùlta meìs | exìret vìctima saèptis,
pìnguis et ìngrataè | premerètur càseus ùrbi,
nòn umquàm | gravis aère domùm | mihi dèxtra redìbat.

MELIBEO: Mìrabàr | quid maèsta deòs, | Amarýlli, vocàres,
cùi pendère suà | paterèris in àrbore pòma;
Tìtyrus hìnc aberàt. | Ipsaè te, Tìtyre, pìnus,
ìpsi tè fontès, | ipsa haèc arbùsta vocàbant.

TITIRO: Quìd facerèm? | Neque sèrvitiò | me exìre licèbat
nèc tam praèsentìs | alibì cognòscere dìvos.
hìc illùm | vidì iuvenèm, | Meliboèe, quotànnis
bìs senòs | cui nòstra diès | altària fùmant.
Hìc mihi rèsponsùm | primùs dedit ìlle petènti:
'Pàscite ut ànte bovès, | puerì; summìttite tàuros.'

MELIBEO: Fòrtunàte senèx, | ergò tua rùra manèbunt
èt tibi màgna satìs, | quamvìs lapis òmnia nùdus
lìmosòque palùs | obdùcat pàscua iùnco:
nòn insuèta gravìs | temptàbunt pàbula fètas,
nèc mala vìcinì | pecorìs contàgia laèdent.
Fòrtunàte senèx, | hic ìnter flùmina nòta
èt fontìs sacròs | frigùs captàbis opàcum;
hìnc tibi, quaè sempèr, | vicìno ab lìmite saèpes
Hýblaeìs apibùs | florèm depàsta salìcti
saèpe levì somnùm | suadèbit inìre susùrro;
hìnc altà | sub rùpe canèt | frondàtor ad àuras,
nèc tamen ìntereà | raucaè, tua cùra, palùmbes
nèc gemere àerià | cessàbit tùrtur ab ùlmo.

TITIRO: Ànte levès ergò | pascèntur in aèthere cèrvi
èt freta dèstituènt | nudòs in lìtore pìscis,
ànte perèrratìs | ambòrum fìnibus èxsul
àut Ararìm Parthùs | bibet àut Germània Tìgrim,
quàm nostro ìlliùs | labàtur pèctore vùltus.

MELIBEO: Àt nos hìnc aliì | sitièntis ìbimus Àfros,
pàrs Scythiam èt rapidùm | cretaè venièmus Oàxen
èt penitùs totò | divìsos òrbe Britànnos.
Èn umquàm patriòs | longò post tèmpore fìnis
pàuperis èt tugurì | congèstum caèspite cùlmen,
pòst aliquòt, | mea règna, vidèns | miràbor arìstas?
Ìmpius haèc | tam cùlta novàlia | mìles habèbit,
bàrbarus hàs segetès. | En quò discòrdia cìvis
pròduxìt miseròs: | his nòs consèvimus àgros!
Ìnsere nùnc, | Meliboèe, piròs, | pone òrdine vìtis.
Ìte meaè, felìx | quondàm pecus, | ìte capèllae.
Nòn ego vòs posthàc | viridì proièctus in àntro
dùmosà | pendère procùl | de rùpe vidèbo;
càrmina nùlla canàm; | non mè pascènte, capèllae,
flòrentèm cytisum èt | salicès carpètis amàras.

TITIRO: Hìc tamen hànc mecùm | poteràs requièscere nòctem
frònde supèr viridì: | sunt nòbis mìtia pòma,
càstaneaè mollès | et prèssi còpia làctis,
èt iam sùmma procùl | villàrum cùlmina fùmant
màiorèsque cadùnt | altìs de mòntibus ùmbrae.